2012-01-06
2011-12-06
2009-06-23
Avonturenverwerkingsplan
Gisterenavond was het Midzomer op de vakgroep. Vannacht kwam ik thuis, verzond wat mailtjes en bevond me ineens in een vreemd land in een stad die ik niet kende. Al snel had ik er vrienden en mocht bij hen blijven slapen. Helaas bewoonden zij een café en heb ik een slaapprobleem. Helaas ook bedoel ik niet dat ze een kamer huurden boven of onder dat café, maar elke avond gewoon tussen de barstoelen en de halflege bierflesjes op de grond moesten liggen in een witgekalkte ruimte. De matras die voor mij bestemd was, bestond uit negen naast elkaar gelegde zachte voorwerpen van verschillende formaten. De verdieping onder ons was nog een optreden aan de gang, mijn slaapprobleem en ik gingen erheen.
Tijdens het optreden kwam ik tot de vaststelling dat mijn jas en mijn trui gestolen waren, die helaas ook mijn portefeuille en alle mogelijke belangrijke Belgische papieren bevatte. Uit verdwazing en verdriet ging ik op zoek naar de dief en dwaalde door de stad. Voor een kolossaal leegstaand gebouw, waarvan de gevel gericht was naar een ander kolossaal luxueus gebouw, was een muzikale betoging aan de gang voor de mensen zonder papieren. Ik nam dankbaar mijn tamboerijntje en vervoegde de zangers. Ik had daar nog uren kunnen blijven, maar kreeg het toch wat koud zo zonder jas. Bovendien begreep ik dat er op de bovenverdieping van het kolossale luxueuze gebouw een vergadering van topmensen aan de gang was, die vermoedelijk iets met het verstrengen van de wet op mensen zonder papieren te maken had.
Bloeddorstig begon ik het daar tegenoverliggende kolossale leegstaande gebouw te beklimmen, tot ik me ongeveer op dezelfde hoogte als de vergaderaars bevond. Daar vond ik een katapultje, had even een duister moment, opende een ingeslagen ruit, zocht verschansing en schoot er op los. Mijn duistere moment eindigde toen ik steentjes op mijn eigen vel voelde landen, om me heen keek en kwade bewoners stenen zagen gooien op het kolossale leegstaande gebouw. Ik bleek me intussen enkele verdiepingen lager in datzelfde gebouw te bevinden en zag in de verte, enkele pleinen achter het kolossale luxueuze gebouw, dikke donkere rookvlammen opstijgen en vroeg me af of ik kleine bommetjes in plaats van steentjes veel verder dan dichtbij had gekatapulteerd.
Omwille van dat duistere moment en mijn eigen onzekerheid besloot ik dat het beter was te vluchten, wie weet waaraan ik schuldig was. Op mijn vlucht tussen de op mij gegooide steentjes heen naar de benedenverdieping van het kolossale leegstaande gebouw, werd ik ineens vervoegd door een kleine bruinachtige jongen die er uitzag alsof hij geen papieren had en me toesprak in een taal waar ik niets van begreep. Het leek alsof ik hem al ergens had gezien, voor een lavabo of zo, maar ik had omwille van de vliegende steentjes en het gebrek aan een pantser in de vorm van een jas, helaas geen tijd om daar lang bij stil te staan. Ik geloof dat hij mij nog vroeg of ik papieren had, waarop ik het hoofd schudde.
In een mum van tijd waren we uit het gebouw, en meteen ook uit het stadsgejoel en het stenengegooi. We arriveerden in een steriel stadscentrum met grote winkelketens met gesloten deuren. Enkele pittoreske restaurantjes hadden hun deuren nog open. Op het terrasje voor een Syrisch restaurant zaten twee meisjes van mijn leeftijd een waterpijp te roken. Onder de tafel naast hen lagen, in alle formaten, blauwe kristalachtige platte stenen die doorgaans in Indische winkeltjes verkocht worden. Zo zonder papieren leek het mij handig ten minste toch blauwe kristalachtige stenen te bezitten, dus ik spoorde mijn kleine kompaan aan ze op te rapen, terwijl ik zelf met het eten op de tafel aan de haal ging - hoewel ik me meer slaperig en verward dan hongerig voelde. Het waren gefrituurde brochettes, lange gele bonen en schijfjes komkommer.
Ik geloof dat ik de weg terug zocht naar dat café waarin ik kon verblijven, maar er geen idee van had waar dat zich bevond en dat ik zelfs niet had gekeken in welke straat het lag. Ik geloof ook dat ik langzaamaan begon te merken dat er iets niet klopte, aangezien er bij mijn weten geen gefrituurde brochettes worden geserveerd in Syrische restaurants. Aangezien ik niet begreep waarom ik steentjes zou katapulteren naar een kolossaal gebouw, en zeker al niet dat ik, wanneer zou blijken dat het geen steentjes waren maar bommetjes die twee pleinen verder tot ontploffing kwamen, gewoon weg zou lopen. Dus al even radicaal als toen ik mij in mijn auto op dunne rails boven het water in Gent Zeehaven bevond, probeerde ik mijn ogen open te krijgen en slaagde daar wonderwel in.
Ik geloof dat mijn slaapgebrek, mijn energieoverschot en ik, maar weinig hebben aan nachtrust.
Tijdens het optreden kwam ik tot de vaststelling dat mijn jas en mijn trui gestolen waren, die helaas ook mijn portefeuille en alle mogelijke belangrijke Belgische papieren bevatte. Uit verdwazing en verdriet ging ik op zoek naar de dief en dwaalde door de stad. Voor een kolossaal leegstaand gebouw, waarvan de gevel gericht was naar een ander kolossaal luxueus gebouw, was een muzikale betoging aan de gang voor de mensen zonder papieren. Ik nam dankbaar mijn tamboerijntje en vervoegde de zangers. Ik had daar nog uren kunnen blijven, maar kreeg het toch wat koud zo zonder jas. Bovendien begreep ik dat er op de bovenverdieping van het kolossale luxueuze gebouw een vergadering van topmensen aan de gang was, die vermoedelijk iets met het verstrengen van de wet op mensen zonder papieren te maken had.
Bloeddorstig begon ik het daar tegenoverliggende kolossale leegstaande gebouw te beklimmen, tot ik me ongeveer op dezelfde hoogte als de vergaderaars bevond. Daar vond ik een katapultje, had even een duister moment, opende een ingeslagen ruit, zocht verschansing en schoot er op los. Mijn duistere moment eindigde toen ik steentjes op mijn eigen vel voelde landen, om me heen keek en kwade bewoners stenen zagen gooien op het kolossale leegstaande gebouw. Ik bleek me intussen enkele verdiepingen lager in datzelfde gebouw te bevinden en zag in de verte, enkele pleinen achter het kolossale luxueuze gebouw, dikke donkere rookvlammen opstijgen en vroeg me af of ik kleine bommetjes in plaats van steentjes veel verder dan dichtbij had gekatapulteerd.
Omwille van dat duistere moment en mijn eigen onzekerheid besloot ik dat het beter was te vluchten, wie weet waaraan ik schuldig was. Op mijn vlucht tussen de op mij gegooide steentjes heen naar de benedenverdieping van het kolossale leegstaande gebouw, werd ik ineens vervoegd door een kleine bruinachtige jongen die er uitzag alsof hij geen papieren had en me toesprak in een taal waar ik niets van begreep. Het leek alsof ik hem al ergens had gezien, voor een lavabo of zo, maar ik had omwille van de vliegende steentjes en het gebrek aan een pantser in de vorm van een jas, helaas geen tijd om daar lang bij stil te staan. Ik geloof dat hij mij nog vroeg of ik papieren had, waarop ik het hoofd schudde.
In een mum van tijd waren we uit het gebouw, en meteen ook uit het stadsgejoel en het stenengegooi. We arriveerden in een steriel stadscentrum met grote winkelketens met gesloten deuren. Enkele pittoreske restaurantjes hadden hun deuren nog open. Op het terrasje voor een Syrisch restaurant zaten twee meisjes van mijn leeftijd een waterpijp te roken. Onder de tafel naast hen lagen, in alle formaten, blauwe kristalachtige platte stenen die doorgaans in Indische winkeltjes verkocht worden. Zo zonder papieren leek het mij handig ten minste toch blauwe kristalachtige stenen te bezitten, dus ik spoorde mijn kleine kompaan aan ze op te rapen, terwijl ik zelf met het eten op de tafel aan de haal ging - hoewel ik me meer slaperig en verward dan hongerig voelde. Het waren gefrituurde brochettes, lange gele bonen en schijfjes komkommer.
Ik geloof dat ik de weg terug zocht naar dat café waarin ik kon verblijven, maar er geen idee van had waar dat zich bevond en dat ik zelfs niet had gekeken in welke straat het lag. Ik geloof ook dat ik langzaamaan begon te merken dat er iets niet klopte, aangezien er bij mijn weten geen gefrituurde brochettes worden geserveerd in Syrische restaurants. Aangezien ik niet begreep waarom ik steentjes zou katapulteren naar een kolossaal gebouw, en zeker al niet dat ik, wanneer zou blijken dat het geen steentjes waren maar bommetjes die twee pleinen verder tot ontploffing kwamen, gewoon weg zou lopen. Dus al even radicaal als toen ik mij in mijn auto op dunne rails boven het water in Gent Zeehaven bevond, probeerde ik mijn ogen open te krijgen en slaagde daar wonderwel in.
Ik geloof dat mijn slaapgebrek, mijn energieoverschot en ik, maar weinig hebben aan nachtrust.
2009-06-19
Zo is dat.
“De kunstenaar is vanaf de romantiek niet langer geïntegreerd in de samenleving, hij wendt zich af van de burgerij die gekenmerkt wordt door materiële doelstellingen en fatsoensnormen, hij acht zich verheven boven het platvloerse (klein)burgerlijke milieu, maar feitelijk ook boven de volksklasse; hij rekent zich tot een artistieke elite met eigen (subculturele) normen en waarden. […] De kunstenaar wordt min of meer een zonderling die afwijkend gedrag vertoont, die herkenbaar is aan zijn kleding, zijn voorkomen, zijn leefpatroon.” (Waterschoot 1983a:116)
2009-06-09
Gebrek aan literatuur
Het spijt mij, lieve collega's van de vakgroep Nederlands, ik blijk tegenwoordig meer te weten over de positie van de hedendaagse Scandinavische muziek dan over de hedendaagse literatuur uit het Noorden. Alvorens ik de taak op mij neem een diepgaande studie over deze hedendaagse Scandinavische literatuur te verspreiden, blijf ik toch nog even zweven op mijn muzieknoten.
Mede omdat het gisteren Rubens verjaardag was, post ik vandaag een lied (dat ik gisteren leerde spelen op de gitaar) van de groep die voor eeuwig in mijn hoofd verbonden zal zijn met hem, Trix en Kristofer Åström: A Camp
En zeg het tegen niemand, MAAR IK ZOU ZO GRAAG NAAR PEACE&LOVE @ BORLÄNGE GAAN! (Wie gaat er mee?..)
Mede omdat het gisteren Rubens verjaardag was, post ik vandaag een lied (dat ik gisteren leerde spelen op de gitaar) van de groep die voor eeuwig in mijn hoofd verbonden zal zijn met hem, Trix en Kristofer Åström: A Camp
En zeg het tegen niemand, MAAR IK ZOU ZO GRAAG NAAR PEACE&LOVE @ BORLÄNGE GAAN! (Wie gaat er mee?..)
2009-06-07
Joksie is haar stem kwijt
En dat is geen lachertje op de verkiezingsdag.
U hoeft mij niet te geloven als u dat niet wil. Hou er wel rekening mee dat ik vroeg of laat vermoedelijk tóch theoretische ondersteuning vind voor mijn overtuigingen. Zoals in het geweldige geval MUZIEK bijvoorbeeld, met bijzondere dank aan Lars Lilliestam.
Hurray!
Is het mij toegestaan hier de link te leggen met de indie-våg?
En wat met cultuurspecificiteit?
Det kanske inte hör till men ändå: här hittar ni dagens skiva.
U hoeft mij niet te geloven als u dat niet wil. Hou er wel rekening mee dat ik vroeg of laat vermoedelijk tóch theoretische ondersteuning vind voor mijn overtuigingen. Zoals in het geweldige geval MUZIEK bijvoorbeeld, met bijzondere dank aan Lars Lilliestam.
"Sverige var ett av de länder där rockmusik snabbast slog an, inte bara på så sätt att engelska och amerikanska artister blev populära här, utan också genom att svenskar började spela rock själva. De andra nordiska länderna var också tidigt ute, medan syd- och mellaneuropeiska länder [...] var betydligt senare och inte utvecklade en inhemsk rockmusik förrän början av 70-talet. Orsakerna till dessa skillnader är komplexa men har sannolikt att göra med lokala kulturtraditioner och likheter i kulturellt avseende mellan Norden och England." (33)
Hurray!
Is het mij toegestaan hier de link te leggen met de indie-våg?
"Sverige verkar vara ett av de länder där lokalt producerad rock haft störst framgång." (34)
En wat met cultuurspecificiteit?
"Rock skapad av svenska musiker i en svensk kulturell kontext har i många fall fått en musikalisk utformning och stil som är specifik för Sverige." (36)
"Flera forskare har dock pekat på den förmågan som många svenska musiker tycks ha att snabbt assimilera och omsmälta musikaliska stildrag från utlandet till något eget." (37)
Det kanske inte hör till men ändå: här hittar ni dagens skiva.
2009-06-06
Rock står för uppror
"Rock handlar om hur man känner sig. Hur man lever. Vad man ser. Inte om produktion och image även om det ingår. Pop är ofta en låt. Rock är en människa."
(Tommy Rander 1988:8)
"Rock har alltid varit någon rörelses musik. Har det inte varit fråga om en politisk medveten musikrörelse har det åtminstone varit fråga om en kroppslig rörelse och dans. Rock är den ständiga rastlösheten inför allt som blivit etablerat."
(Bert Gen i Gtbs-posten 83-10-26)
DEN STÄNDIGA RASTLÖSHETEN
2009-05-28
Wonderful music nights in Budapest
Welke muziek kan ooit meer representatief zijn voor onze reis dan die die we zelf maakten?
Wonderful music nights in Budapest
Wonderful music nights in Budapest
2009-05-19
Uit het Land van de Groene Vlaggetjes en de Stad der Gitaren
När vi var fjorton skulle vi slåss för friheten och de fattiga i samhället. Det gick aldrig längre än det att vi satte oss mitt på stora torget i Aalst och demonstrerade mot den lokala högerpolitiken.
Helt plötsligt blev Lotje kär i någon som aktivt profilerade sig som kapitalist. Stora problem, kan ni förstå. För att reta henne lite med det, och för att skoja med alla aktivister som tog sig själva på alldeles för stort allvar, letade jag efter en låt som handlade om pengar - och helst då om dollarn. Jag vet inte hur det gick till, jag kanske googlade ’gold’, ’dollar’ och ’lyrics’, men i alla fall hittade jag då Steve Earle’s ’The Mercenary Song’. Den visade sig inte alls vara den skojiga låten jag var ute efter, den var skitbra ju…. Ändå blev killen som hon var kär i huvudpersonen i den låten, och var det i vår fantasi han som blev en ’soldier of fortune’ som stod och viftade med en grön dollarflagga.
Igår hörde jag den låten igen och jag undrade varför jag aldrig hade kommit på att leta upp mer av den mannen, Steve Earle. Det gjorde jag nu, och inte hans ’Mercenary Song’, utan ’Guitar Town’, får bli dagens låt. (Fast jag egentligen fortfarande tycker mer om ’The Mercenary Song’, i smyg)
Njut!
Helt plötsligt blev Lotje kär i någon som aktivt profilerade sig som kapitalist. Stora problem, kan ni förstå. För att reta henne lite med det, och för att skoja med alla aktivister som tog sig själva på alldeles för stort allvar, letade jag efter en låt som handlade om pengar - och helst då om dollarn. Jag vet inte hur det gick till, jag kanske googlade ’gold’, ’dollar’ och ’lyrics’, men i alla fall hittade jag då Steve Earle’s ’The Mercenary Song’. Den visade sig inte alls vara den skojiga låten jag var ute efter, den var skitbra ju…. Ändå blev killen som hon var kär i huvudpersonen i den låten, och var det i vår fantasi han som blev en ’soldier of fortune’ som stod och viftade med en grön dollarflagga.
Igår hörde jag den låten igen och jag undrade varför jag aldrig hade kommit på att leta upp mer av den mannen, Steve Earle. Det gjorde jag nu, och inte hans ’Mercenary Song’, utan ’Guitar Town’, får bli dagens låt. (Fast jag egentligen fortfarande tycker mer om ’The Mercenary Song’, i smyg)
Njut!
2009-05-17
Radio Modern
Ik kon niet weten en ik wist niet dat het lied van gisteren nog toepasselijker ging worden dan het al was.
I went down, down, down. Down to the Rainaway Town!
Had de oudere dame links van mij op mijn foute trein geweten dat Leuven = Rainaway Town, dan had ze haar andere schoenen aangedaan. Daarvan kon ze me verzekeren.
Dat alles heeft niets te maken met mijn lied van vandaag. Het is er niet enkel enige kilometers van verwijderd in de ruimte, maar ook maar liefst meer dan 50 jaar in de tijd. Dat heeft alles te maken met dat wonderlijke concept waar Rein mij mee naartoe nam en waarin ik jullie een inblik gun als jullie even de moeite nemen om te klikken op de titel van dit bericht.
Wie dat niet ziet zitten, kijke gewone naar onderstaande openbaring.
I went down, down, down. Down to the Rainaway Town!
Had de oudere dame links van mij op mijn foute trein geweten dat Leuven = Rainaway Town, dan had ze haar andere schoenen aangedaan. Daarvan kon ze me verzekeren.
Dat alles heeft niets te maken met mijn lied van vandaag. Het is er niet enkel enige kilometers van verwijderd in de ruimte, maar ook maar liefst meer dan 50 jaar in de tijd. Dat heeft alles te maken met dat wonderlijke concept waar Rein mij mee naartoe nam en waarin ik jullie een inblik gun als jullie even de moeite nemen om te klikken op de titel van dit bericht.
Wie dat niet ziet zitten, kijke gewone naar onderstaande openbaring.
2009-05-14
Ahead of the game?
Omdat ik vandaag al weet dat het (alweer) mijn lied van morgen zal worden.
Omdat ik mij voortdurend afvraag waar ik toch in godsnaam mee bezig ben.
Nothing is gonna keep me from getting away!
Omdat ik mij voortdurend afvraag waar ik toch in godsnaam mee bezig ben.
Nothing is gonna keep me from getting away!
Blind Motherf****r
Dit lied maakte mij vanmorgen weer gelukkig toen ik me net in een gelijkaardige situatie bevond. En, zoals u weet: geluk van vandaag is niet van gisteren!
2009-05-13
Is literatuur gevaarlijk?
"In een Belgisch boekje uit 1844 worden de effecten van het lezen van slechte romans in acht punten opgesomd. Men verliest zijn onschuld en het hart corrumpeert zich. Het geloof wordt verloren. Men krijgt een weerzin tegen het lezen van religieuze boeken en tegen godsdienstonderricht. Ook van historische studies krijgt men een afkeer. Tegenzin tegen werken en huiselijke deugden zou erdoor ontstaan. Men trekt zich niets meer van iemand aan. De lichamsgezondheid en de geestelijke gezondheid gaan achteruit. Ten slotte krijgt men een afkeer van alles, ook van het lezen, en pleegt zelfmoord." (Mathijsen 1987:20)
Om dan nog maar te zwijgen over de effecten van het doctoreren in de letterkunde...?
2009-05-12
Dagens Låt
Fleet Foxes - Your Protector
Nadat ik hem bestookte met Band of Horses en Midlake, vond Thomas het tijd dat ik Fleet Foxes leerde kennen. Last.fm geeft Band of Horses inderdaad aan als derde similar artist. Wat het nog interessanter maakt, ook voor Lisa en haar intrede tot de sociale muziekrevolutie, is dat haar mysterieuze Bon Iver als hoofdsimilar artist aangeduid wordt! Dat ook Andrew Bird en Sufjan Stevens genoemd worden, heeft waarschijnlijk meer te maken met het stemgebruik van Robin Pecknold.
Om al deze redenen voorzie ik jullie graag van - helaas slechts dertig seconden van - Your Protector! Niets weerhoudt u ervan op "download track" te klikken en het hele lied aan te schaffen.
Alstublieft!
Suggesties en opmerkingen zijn uitermate welkom in de wereld van de Cultuurbemiddeling!
Nadat ik hem bestookte met Band of Horses en Midlake, vond Thomas het tijd dat ik Fleet Foxes leerde kennen. Last.fm geeft Band of Horses inderdaad aan als derde similar artist. Wat het nog interessanter maakt, ook voor Lisa en haar intrede tot de sociale muziekrevolutie, is dat haar mysterieuze Bon Iver als hoofdsimilar artist aangeduid wordt! Dat ook Andrew Bird en Sufjan Stevens genoemd worden, heeft waarschijnlijk meer te maken met het stemgebruik van Robin Pecknold.
Om al deze redenen voorzie ik jullie graag van - helaas slechts dertig seconden van - Your Protector! Niets weerhoudt u ervan op "download track" te klikken en het hele lied aan te schaffen.
Alstublieft!
Suggesties en opmerkingen zijn uitermate welkom in de wereld van de Cultuurbemiddeling!
Abonneren op:
Posts (Atom)